Korektor rozświetlający pod oczy BellHypoalergenic

Na początek bardzo proszę, by osoby wrażliwe na moje ślipia, wyłączyły odbiorniki. Dziś będzie ich sporo.

Zacznijmy od tego, że muszę posypać łeb popiołem. Dawno, dawno temu mówiłam, że pewien korektor, choć żółcieje na dłoni jak chuj (czy ktoś kiedyś widział żółciejącego chuja?), nie odznacza się zupełnie nałożony na twarz. Pisząc te słowa musiałam - wzorem Wałęsy juniora - cierpieć na pomroczność jasną, byłam ślepa, albo - jak zwykle przed napisaniem tekstu - napiłam się samogonu.

Korektor - a mówimy tu o hipoalergicznym korektorze pod oczy z Bell - grzecznie czekał na swoją kolej i gdy nadszedł jego czas, zaczęłam go używać. No i już poszło z górki.

Za każdym razem, gdy próbowałam nałożyć go pod oczy, kończyłam z pomarańczową plamą tam, gdzie chciałam mieć ładne, delikatne rozświetlenie. Nie jestem aż taką idiotką i gdy zorientowałam się, że dziad nie trzyma koloru - przestałam używać go przed wyjściem z domu, ale gdy siedziałam w chałupie - mazałam się nim pod oczami. Może ujawniły się we mnie masochistyczne odruchy, może to kwestia braku wiary we własny wzrok, a może ciekawość badacza, nie wiem. Ważne jest to, że zmiany koloru nie da się powstrzymać. Niezależnie od tego, na co go nakładam. Czy skóra jest sucha, pokryta kremem, zwilżona gąbeczką mam cały czas taką samą akcję. Narzędzie nakładania też jest tu bez znaczenia.

Ja rozumiem, że jest to tani kosmetyk. Ja nie czepiam się nawet złażących napisów, bo to akurat mam głęboko w nosie (co, myśleliście, że znowu przeklnę? ;p ), bo ważne jest dla mnie to, jak dany produkt działa i tylko to oceniam. No ale borze szumiący, żeby dziad ciemniał aż tak bardzo? Czy ktoś to w BELL HYPOAllergenic sprawdził?!